Conlang Wiki
m (HotCat: Szybkie dodanie kategorii "Języki Haivoori")
(Mały zonk - dzisiejsze słowo "boavst" znaczy "umierać". Wszyscy ludzie umierają wolni i równi...........)
Linia 15: Linia 15:
 
| regulowany = Jaart języka ahtialańskiego w [[Harnia|Harnii]]<br /><small>Јаарт ю ахтіаљєдаі кієнау хін Харніа</small>
 
| regulowany = Jaart języka ahtialańskiego w [[Harnia|Harnii]]<br /><small>Јаарт ю ахтіаљєдаі кієнау хін Харніа</small>
 
| conlanger2 = AR-13-ah
 
| conlanger2 = AR-13-ah
| tekst = Вєрха тіркы боавsт љаініант sє кі хо хакъа дорант хін ір кі унтыs sє чаљукы. Кі ір кі sєљід sє мныs sє кі [sыа] sар нудунт тіркы хін харак ю яsтроіsы.
+
| tekst = Вєрха тіркы хоапаувsт љаініант sє кі хо хакъа дорант хін ір кі унтыs sє чаљукы. Кі ір кі sєљід sє мныs sє кі [sыа] sар нудунт тіркы хін харак ю яsтроіsы.
 
}}
 
}}
   

Wersja z 17:49, 27 lut 2010

ahtialański
(ахтіаљєдаі)
Utworzenie: RWHÔ w 1994 - 2009
Cel utworzenia: język szyfrowy; na potrzeby conworldu
Używany w (Haivoori): Ahtialia, Amultia
Ilość mówiących (Haivoori) 42 944 851 (2006)
Sposoby zapisu: pismo ahtialańskie (alfabet wspierany ideografami)
zastępczo cyrylica
Klasyfikacja: języki mikujskie
 ahtialańskie
  środkowoahtialańskie
   ahtialański
Status urzędowy
Język urzędowy (Haivoori): Związek Ahtialański
Oficjalna regulacja: Jaart języka ahtialańskiego w Harnii
Јаарт ю ахтіаљєдаі кієнау хін Харніа
Kody
Conlanger–2 AR-13-ah
Przykład
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka
Вєрха тіркы хоапаувsт љаініант sє кі хо хакъа дорант хін ір кі унтыs sє чаљукы. Кі ір кі sєљід sє мныs sє кі [sыа] sар нудунт тіркы хін харак ю яsтроіsы.
Lista conlangów
Pilcrow Ta strona może zawierać znaki Unicode.


Język ahtialański (ah. а́хтіаљєдаі кі́єнау ['ɑxtiʲaɮɛˌdai 'kijɛnau]) - język środkowoahtialański z rodziny mikujskich; oficjalny język Związku Ahtialańskego, lingua franca kontynentu Mikui. Posługuje się nim od 60% do 70% mieszkańców Ahtialii i do 2% mieszkańców Amultii. Jest również językiem mniejszości w Makratii.

Jest najstarszym i najbardziej zaawansowanym językiem RWHÔ. Posiada wysoko rozwiniętą tradycję językotwórczą, która pozwala określać go jako "język prywatny".

Nazwa

Nazwa wywodzi się od słowa “ахтіалумє”, oznaczającego pancernika, narodowe zwierzę Ahtialii. Końcowka “даі” dai oznajmia nazwę języka. W użyciu jest również kolokwialne określenie “ӓљалаі” ajlałai ‘zapach kwiatów’ (od staroahtialańskiego “ӓља” ‘zapach’ lub ‘powiew’ + “лаі” ‘kwiat’).

Historia

Legenda

Flagaahtialii
To jest artykuł z serii
Ahtialia
Związek Ahtialański

Historia
Armia
Program kosmiczny
PAA

Waluta
Języki Ahtialii
Język ahtialański
Wykresy

Arcyjaarci
Verjaarci
Vanakowie
Cytaty

Stara Ahtialia
Ȳnyti
Unakta
Suarna
Kaurkan

Portal
Uwaga! Przez pojęcie "legenda" w tym artykule rozumie się historię języka w jego sztucznym świecie.

do uzupełnienia, patrz też tutaj

Historia

Uwaga! Przez pojęcie "historia" w tym artykule rozumie się rzeczywistą historię rozwoju tego języka sztucznego.

do uzupełnienia, patrz też tutaj

Dialekty i warianty

Istnieje kilka dialektów języka ahtialańskiego, przy czym nie mają one raczej różnicy geograficznej, a w większym stopniu związane są z warstwami społecznymi i typową dla nich kulturą (wywodzą się więc z gwar kulturowych, slangu, a nie z dialektów regionalnych). Generalnie można podzielić dialekty języka ahtialańskiego na dwa sposoby: 1. Regionalnie:

2. Społecznie:

  • standardowy ahtialański - najpopularniejszy i obecny niemal wszędzie,
  • ahtialański literacki,
  • ahtialański żargon wojskowy,
  • gwara góralska,
  • gwara wysokogórska,
  • slang więzienny,
  • slang niskich warstw społecznych.

Powyżej zostały wymienione jedynie najważniejsze. Istnieje oczywiście o wiele więcej, jak np. dialekt palański czy dialekt mniejszości makrackiej. W niniejszym artykule jest mowa o standardowym ahtialańskim.

Fonetyka

Samogłoski

Przednie Centralne Tylne
Przymknięte
Blank vowel trapezoid
i • y
ɨ • ʉ
ɯ • u
e • ø
ɘ
o
ə
ɛ
ɔ
a
ɑ
Prawie przymknięte
Półprzymknięte
Średnie
Półotwarte
Prawie otwarte
Otwarte

Samogłoski w języku ahtialańskim dzieli się na kilka sposobów.

Podział samogłosek miękkich

Pierwszy sposób ze względu na palatalizację: neutralne, jotowane oraz retrojotowane.

  • А а, wymawiane [a] lub [ɑ];
  • Є є, wymawiane [e] lub [ɛ], w niektórych słowach [ə];
  • І і, wymawiane [i];
  • И и, wymawiane [iː];
  • О о, wymawiane [ɔ] lub [o];
  • Ө ө, wymawiane na początku słowa [ø], w pozostałych miejscach [ɘ], alofonicznie występuje również wymowa [ɜ], [ɤ];
  • У у, wymawiane [u], po љ [y];
  • Ү ү, wymawiane [y];
  • Ұ ұ, wymawiane [ʉ];
  • Ы ы, wymawiane [ɨ].
Samogłoski jotowane
  • Я я, wymawiane [ja] lub [ʝa];
  • Е е, wymawiane [je];
  • Ω ω, wymawiane [jɔ] lub [jo];
  • Ю ю, wymawiane [ju];
  • Ӳ ӳ, wymawiane [jɨ].

We wszystkich powyższych przypadkach [j] może się wymienić z [ʝ].

Samogłoski retrojotowane
  • Ӓ ӓ, wymawiane [aj] lub [ɑj];
  • Ё ё, wymawiane [ej] lub [ɛj];
  • Ӧ ӧ, wymawiane [ɔj] lub [oj];
  • Ӱ ӱ, wymawiane [uj];
  • Ӹ ӹ, wymawiane [ɨj].

Podział samogłosek ze względu na długość

Drugi sposób ze względu na długość:

Samogłoski krótkie
  • А а, wymawiane [a] lub [ɑ];
  • Є є, wymawiane [e] lub [ɛ];
  • І і, wymawiane [i];
  • О о, wymawiane [ɔ] lub [o];
  • Ө ө, wymawiane w pozycji inicjalnej [ø], w pozostałych [ə];
  • У у, wymawiane [u], po љ [y];
  • Ү ү, wymawiane [y];
  • Ұ ұ, wymawiane [ʉ];
  • Ы ы, wymawiane [ɨ].
Samogłoski długie
  • Аа аа, wymawiane [aː];
  • Єє єє, wymawiane [eː];
  • Іі іі, wymawiane [iː];
  • И и, wymawiane [iː];
  • Оо оо, wymawiane [ɔː] lub [oː];
  • Өө өө, wymawiane [ɨ̯ɘ];
  • Уу уу, wymawiane [uː], po љ [yː];
  • Үү үү, wymawiane [yː];
  • Ұұ ұұ, wymawiane [ʉː] - etymologicznie długa forma ұ jest niemożliwa, ale pojawia się w nowych słowach i zapożyczeniach;
  • Ыы ыы, wymawiane [ɨː].

Podział samogłosek długich ze względu na intonację

Trzeci podział zakłada rozróżnienie samogłosek długich ze względu na ich siłę i intonację:

Samogłoski płaskie

Samogłoski płaskie to takie, których długość jest wyrażana przez faktyczne przedłużenie samogłoski. W tym przypadku ton wcale nie musi być płaski, nie ma takiej reguły (w związku z tym poniższy znak ˧ należy traktować jedynie orientacyjnie), natomiast nie jest niczym regulowany - sposób intonacji w tym przypadku nie stanowi różnicy.

  • И и, wymawiane [iː];
  • Уу уу, wymawiane [uː], po љ [yː];
  • Өө өө, wymawiane [ɨ̯ɘ];
  • Ыы ыы, wymawiane [ɨː].
Samogłoski ze specyficzną intonacją

Niektóre samogłoski długie są wymawiane w specyficzny sposób. Wraz z ich długością ulegają ścieśnieniu poprzez siłę artykulacji oraz ton wznoszący. W pewnym sensie można powiedzieć, że są "hiperdynamiczne".

  • Аа аа, wymawiane [aː˧˥] - długie "a" jest wyjątkiem i jest nadzwyczaj silnie artykulowane, nieraz wraz z podniesieniem głosu;
  • Єє єє, wymawiane [eː˧˦];
  • Оо оо, wymawiane [əː˧˦];
  • Үү үү, wymawiane [yː˧˦];
  • Іі іі, wymawiane [iː˧˦].

Spółgłoski

Dwu‐
wargowe
War‐
gowo‐
zębowe
Zębowe Dzią‐
sło­we
Zadzią‐
słowe
Re­tro‐
fle­ksyjne
Pod­nie‐
bienne
Miękko‐
podnie‐
bienne
Języcz‐
kowe
Gar‐
dłowe
Nagło‐
śnio­we
Krta‐
niowe
Nosowe    м            н        (н)          
Zwarte п б т д (ћ) к г (к) гъ    
Szczelinowe в (ф) ж¹ ѳ s з ш (х) ² (х) ғ рх (ҳ) (др) ҳ др х
Półotwarte                        ј³          
Drżące        р              
Uderzeniowe         р                
Boczne szczelinowe љ                
Boczne półotwarte    љ              
Boczne uderzeniowe                      


Podwójna artykulacja i koartykulacja
л щ љ
Zwarto-szczelinowe
ц ч ћ


Mlaski
(мъ) нъ, цъ тъ (љъ)  
Iniektywne
(гъ)  
Ejektywne
пп тт чч кк къ ss

¹W tym przypadku nie ma pomyłki, dokonano redefinicję symbolu.
²Występuje w samogłoskach jotowanych i retrojowanych, choć też jest alofonem [j].
³Występuje w samogłoskach jotowanych i retrojowanych, ale również samodzielnie (jako cyrylicka litera "ј").


Mlaski

Ahtialański fonologicznie wyróżnia dwa mlaski, zębowy (ang. dental) /ǀ/, oznaczany нъ lub цъ (w przeszłości "нъ" oznaczało mlask przedniodziąsłowy) oraz retrofleksyjny zadziąsłowy (ang. retroflex post-alveolar) /!/, [!̢̠]. Pierwszy z nich czasem występuje w języku polskim jako np. "cmokanie na psa" (warto odróżnić to od dźwięku "całusa w powietrze", gdyż w ahtialańskim to jest jedynie dialektalnie występujący mlask dwuwargowy [ʘ], charakterystyczny dla niższych warstw społecznych). Drugi jest bardzo głośny i przypomina trzask łamanych gałęzi.

Tradycyjnie ahtialański traktuje къ /qʼ/ jako mlask, przez co w podręcznikach ahtialańskich można by znaleźć trzy standardowe mlaski, tzw. przedni /ǀ/, centralny /!/ i tylny /qʼ/. Fonologicznie jednak /qʼ/ jest ejektywem.

Ejektywizacja

Nie licząc /qʼ/ (patrz wyżej) ahtialański standardowo wyróżnia pięć ejektywów: dwuwargowy (bilabial) /pʼ/, retrofleksyjny dziąsłowy (retroflex alveolar) /ʈʼ/, podniebienny (palatal) /cʼ/, miękkopodniebienny (velar) /kʼ/ oraz jeden dziąsłowy szumiący (alveolar fricative) /sʼ/. W praktyce jednak każda spółgłoska z wyjątkiem nosowych, płynnych i krtaniowych może ulec ejektywizacji. Stąd na piśmie odróżnienie, za pomocą podwojenia znaku zapisuje się ejektywy (z wyjątkiem /q/), a za pomocą znaku ” zapisuje się przedłużone spółgłoski (geminancja nie występuje).

Asymilacja

Asymilacja spółgłoskowa jest dość ograniczona i sprowadza się do dwóch pewnych procesów: ubezdźwięcznienia i farangalizacji. Ubezdźwięcznienie teoretycznie nie powinno zachodzić wcale, jednak w praktyce nie powoduje różnic w rozumieniu i nie jest traktowane jako błąd. Mowa ludzi słabo wykształconych jest oparta na wzmacnianiu wszystkich fonemów w związku z czym osłabianie (przez ubezdźwięcznienie) nie jest regulowane, ale też nie jest zbyt powszechne. Standardowo w zbitkach samogłoskowych dochodzi do uproszczenia, jak np. w końcówkach czasownikowych -vst (/βst/, [fst] lub [st]) albo w wymowie litery ă (/akβ/, [akf], [akφ]).

Farangalizacja występuje nieregularnie, przy czym najczęstszym modelem jest po prostu spógłoska tylna (ħ, dr, k’); zdarza się dość często, że farangalizacji ulega h (do [ʜ]) lub ṡ (do [ɕħ]). W takich wypadkach zazwyczaj ulega cofnięciu również następna spółgłoska, zwłaszcza, jeśli jest nią k lub g (np. hak’ (być) jest wymawiane /ʜɑːq’/). Proces może być wzmocniony przez długą samogłoskę o intonacji rosnącej, w szczególności przez aa, np. Ṡaak powoduje tak daleką farangalizację, że całe słowo bywa harczące, k zanika zupełnie, a farangalizacja potrafi obejmować nawet kilka sylab do przodu. Tak na przykład zdanie "jaki to język?", zapisywane "Ṡaah¬ kienau vah hak’?" (podwójna farangalizacja, od przodu i od tyłu zdania), może być wymówione [ɕħɑ̰ː˩˥ qien͈ɑw̃ vaħ ʜɑːq’].

Asymilacja samogłoskowa nie występuje prawie wcale, tworząc teoretycznie nieskończoną liczę wolnych połączeń samogłosek, skutkuje to w istnieniu słów takich jak "aaaoı" (aa + a + o plus ı od liczby mnogiej); gdyby utworzyć od tego słowa nazwę języka, można by sztucznie mieć słowo "aaaoıiedai". Chociaż takiego słowa nie ma, to sama ahtialańska fonetyka pozwala na jego istnienie. Jednak zaszły przynajmniej trzy duże zmiany w historii języka ahtialańskiego:

  • przegłos "u" po "l" do "ü" (nie rozróżniany ortograficznie),
  • przegłos "o" po wielu spółgoskach szczelinowych (głównie mocniejszych, jak v, ṡ) do "ö",
  • osłabienie "ı" na końcu sylaby do "ů" (nie rozróżniane ortograficznie).

Alfabet

Zobacz też: Cyrylica ahtialańska
А Я Ӓ Ӑ Б Г Ғ Д Є Е Ё З Ц Ћ Ч И Ѳ І Ј К Љ Л Ж Ҝ М Ө Н У Ю Ӱ Ѯ О Ω Ӧ П Р Ү Ұ S Щ Ш Т Ԏ В Ы Ӳ Ӹ Ҧ Ф Һ Ҁ Х Ѱ Ҳ
Nazwa lit.
Translit.
Słowo
Translit.
IPA Znaczenie Litera
Translit.
Warianty
Translit.
аљфа
alfa
арт
art
['art] "żywność" А а
A a
a, ɑ
a, ä
я
ya
ріря
rirya
['rirja] "zwyczaj" Я я
Ya ya
ja, jɑ
ya, yä
ӓ
ay
аідӓз
aidayz
['ɑjdajz] "beton" Ӓ ӓ
Ay ay
aj, ɑj
ay, äy
аквад
akvad
ӑпынтіа
ăpıntia
['ɑkɸapɨntja] "uniwersytet" Ӑ ӑ
Ă ă
бєєта
beeta
бохнуу
bohnuu
[bɔh'nuː] "buty" Б б
B b
гамма
gam”a
гадја
gadja
['gadja] "robak" Г г
G g
ғамма
ġam”a
ғємана
ġemana
[ɣe'mɑna] "porządek" Ғ ғ
Ġ ġ
дєљта
delta
доон
doon
[doːn] "trzynaście" Д д
D d
d, ð
d, ḋ
є ѱіљон
e psilon
єsтыріавsт
estıriavst
[ɛs'tɨrjaβst] "zapomnieć" Є є
E e
ɛ, ə
e, ë
е
ye
енобувsт
yenobuvst
[jeno'buβst] "spisać" Е е
Ye ye
jɛ, jə
ye, yë
ё
ey
кумё
kumey
['kumɛj] "źródło" Ё ё
Ey ey
ɛj, əj
ey, ëy
зєта
zeta
зарі
zari
[za'ɾi] "próba" З з
Z z
цади
cadī
ціsтірє
cistire
[ʦis'tiɾɛ] "sklep" Ц ц
C c
ћад
ċad
єћа
eċa
['eʨa] "błysk" Ћ ћ
Ċ ċ
чаљук
çaluk
чату
çatu
[ʧa'tu] "dzień" Ч ч
Ç ç
ита
ī
иман
īman
[iː'man] "sprytny" И и
Ī ī
ѳєта
ṭeta
ѱєыѳєвsт
pseıṭevst
[psɛɨ'θeβst] "spać" Ѳ ѳ
Ṭ ṭ
і ота
i ota
Іна
Ina
['ina] "Ziemia" І і
İ i
јота
jota
јаарт
jaart
[jaːrt] "minister" Ј ј
J j
j, ʝ
j, ȷ
кап҃а
kap”a
каsєдраі
kasedrai
['kasɛʢai] "rycerz" К к
K k
љамда
lamda
љан
lan
[ɮɑn] "ziemia" Љ љ
L l
ɮ, ɫ, l
ḷ, ŀ, l
ланік
ŭanik
ланік
ŭanik
[wa'ɲik] "kwiat" Л л
Ŭ ŭ
жєҁу
wequ
жарє
ware
[va'ɾe] "siedem" Ж ж
W w
ҝаа
knaa
ҝахара
knahara
['kⁿɑhaɾa] "straż" Ҝ ҝ
Kn kn
мы
мунік
munik
[mu'ɲik] "litera" М м
M m
ө ѱіљон
ö psilon
вөөрт
vöört
[βɨ̯ɘrt] "lód" Ө ө
Ö ö
ø
ны
наваш
navaş
[na'βaʃ] "prawo" Н н
N n
n, ɲ
n, ñ
у ѱіљон
u psilon
унамі
unami
[u'nami] "dowódca" У у
U u
u, y
u, ü
ю
yu
юрт
yurt
[jurt] "mowa" Ю ю
Yu yu
ju, ʝu
yu, ȷu
ӱ
uy
ӱкаан
uykaan
[uj'kan] "zmrok" Ӱ ӱ
Uy uy
ѯі
xi
ѯарs
xars
[ksars] "przestrzeń" Ѯ ѯ
X x
ks, hs
о микрон
o mīkron
орік
orik
[ɔ] "chleb" О о
O o
ɔ
ω
yo
мω
myo
[mjɔ] "gwiazda" Ω ω
Yo yo
ӧ
oy
ӧм
oym
[ɔjm] "pełny" Ӧ ӧ
Oy oy
ɔj
пі
pi
потаs
potas
['pɔtas] "czas" П п
P p
ро
ro
рова
sayrova
[saj'rɔβa] "kalendarz" Р р
R r
r, ɾ
r, ṛ
ү ѱіљон
ü psilon
љоурмєнү
lourmenü
['ɮourmeny] "świątynia" Ү ү
Ü ü
ұ микрон
ů mīkron
нұхон
nůhon
['nʉhon] "wygląd" Ұ ұ
Ů ů
sіғма
siġma
sаріарі
sariari
[sarja'ɾi] "pakt" S s
S s
щімода
ṡimoda
щөөма
ṡööma
['ɕɨ̯ɘma] "wizyta" Щ щ
Ṡ ṡ
шан
şan
шарі
şari
[ʃa'ɾi] "matka" Ш ш
Ş ş
тау
tau
тым҃унаі
tım”unai
[tɨmːu'nai] "federacja" Т т
T t
ԏаа
tnaa
ԏоні
tnoni
['tⁿɔɲi] "obywatel" Ԏ ԏ
Tn tn
вєрє
vere
вєрнік
vernik
[βɛr'ɲik] "wszyscy" В в
V v
β, v
v, ṿ
ы ѱіљон
ı psilon
ымаря
ımarya
[ɨ'marja] "plastik" Ы ы
I ı
ɨ, ɪ, ɯ
ı, ı, ĭ
ӳ
ӳн
yın
[ʝɨn] "pora" Ӳ ӳ
Yı yı
jɨ, ʝɯ
jı, ȷĭ
ӹ
ıy
ӹдовsт
ıydovst
['ɨjdɔβst] "robić" Ӹ ӹ
Iy ıy
ҧаа
pnaa
ҧу
pnu
['pⁿu] "także" Ҧ ҧ
Pn Pn
фі
fi
фєн
fen
[fɛn] "niedaleko" Ф ф
F f
f, φ
f ff
һаа
fnaa
һотту
fnottu
['hⁿoʈʼu] "góra" Һ һ
Fn fn
fn, φn, hn (n:ⁿ)
ҁан
qan
ҁєҁє
qeqe
[kʰɛqʰe] "teoria" Ҁ ҁ
Q q
kʰ, qʰ
q, qq
хі
hi
нұхон
nůhon
['nɪhɔn] "wygląd" Х х
H h
h, x
ѱі
psi
ѱона
psona
['psɔna] "uwaga" Ѱ ѱ
Ps ps
ҳуа
ħua
ҳамы
ħamı
['ʜamɯ] "pożar" Ҳ ҳ
Ħ ħ
ʜ, ħ
ḥ, ħ

Gramatyka

Szyk zdania

Szyk zdania SVO jest stały. Nie zmienia się ani przy tworzeniu pytań, ani przeczeń, ani przy użyciu czasów.

Przykład: Varna lyemekavst tulıme.
Tłumaczenie: Ja jem jabłko.

Zmiana szyku zdania może nastąpić, podobnie jak w języku polskim, przy próbie zaakcentowania jakiejś części zdania w wypowiedzi. Jest to potoczny styl mówienia. Należy zauważyć, że sufiks na doczepiany do zaimka między nim a czasownikiem po zmianie struktury zdania zanika.

Przykład: Lyemekavst var tulıme.
Tłumaczenie: Jem ja jabłko.

Czasowniki

Czasowniki (ikailjunu) dzielą się na dwie grupy: regularne i nieregularne. Regularne kończą się zawsze na -vst. Nieregularne przyjmują różne formy, najczęściej kończąc się samogłoską i jako takie najczęściej są nieodmienne lub cząstki (patrz poniżej) nie są doklejane, ale tworzą po nich osobne słowa.

Przykład
cz. regularnego
Przykład
cz. nieregularnego
viladravst
(sprawdzać)
diaya
(stworzyć)
sınsuavst
(poruszać się)
soraamu
(zasłaniać)
abadivst
(umieszczać)
alin-ik
(dawać)
atkipavst
(czytać)
eça
(błyszczeć)

Czasowniki mogą być modyfikowane przez czasy i rodzaje, nie ma rozróżnienia na liczbę. Koniugacji o typie fleksyjnym nie ma ani w odmianie standardowej, ani w literackiej.

Czasy

W języku ahtialańskim obecnie funkcjonują tylko cztery czasy regulowane przez aglutynację: przyszły (-aak'), te'raźniejszy (), przeszły niedokonany (-art) i przeszły dokonany (-aran).

Przykład: Var lyemekavstaak tulıme.
Tłumaczenie: Ja zjem jabłko.
Przykład: Varna lyemekavst tulıme.
Tłumaczenie: Ja jem jabłko.
Przykład: Var lyemekavstart tulıme.
Tłumaczenie: Ja jadłem jabłko.
Przykład: Var lyemekavstaran tulıme.
Tłumaczenie: Ja zjadłem jabłko.

Czasami sufiks -art jest stosowany bardziej uniwersalnie (posiada w sobie aspekt dokonany), ale jest to niepoprawne.

Rodzaje

Czasowniki mogą odmieniać się przez rodzaje, choć zaznaczanie płci nie jest obowiązkowe. Istnieją trzy indykatory: ogólny (), żeński (-a) oraz męski (-e). W przypadku kombinacji końcówek z czasami, rodzaj znajduje się na samym końcu. Zazwyczaj rodzaj ogólny jest lepiej odbierany niż pozostałe, stosuje się go m. in. do istot wyższych; bywa używany bardzo niekonsekwentnie.

Przykład: Var lyemekavstart tulıme.
Tłumaczenie: Ja jadłem/-am jabłko.
Przykład: Var lyemekavstarta tulıme.
Tłumaczenie: Ja jadłam jabłko.
Przykład: Var lyemekavstarte tulıme.
Tłumaczenie: Ja jadłem jabłko.

Iteratywność

Funkcjonuje jedna końcówka -oyd, oznaczająca "ten, który wykonuje daną czynność" (wykonywał i ciągle/czasem to robi), zazwyczaj zmienia czasownik w przymiotnik określający rzeczownik.

Przykład: Var hak’ lyemekavstartoyd tulımeı.
Tłumaczenie: Ja (jestem) jadam jabłka. lub Ja jestem jedzący jabłka.

Rzeczownik

Rzeczowniki (padaljunu) w języku ahtialańskim mogą przybrać najróżniejsze formy. Modyfikowane są przez liczby.

Liczby

Istnieją dwie: pojedyncza (lub nieokreślona, ) oraz mnoga ().

L. poj. L. mn.
anaz
(pies)
anazı
(psy)
voort
(lód)
voortı
(dużo lodu)
vah”n
(klątwa)
vah”nı
(klątwy)
fujaac
(granica)
fujaacı
(granice)
vontra
(huk)
vontraı
(wiele huków)
dro
(piorun)
droı
(pioruny)
koitau
(upał)
koitauı
(upały)
seħaı
(złodziej)
seħaıı
(złodzieje)

Nieliczne rzeczowniki występują wyłącznie w liczbie mnogiej, np. unzı (bomby), ħamı (pożary).

Przykład: Var lyemekavstart tulıme.
Tłumaczenie: Ja jadłem jabłko.

Fleksja

W języku standardowym rzeczownik się odmienia tylko przez liczbę, ale w literackim istnieje słabo rozwinięta (de facto skopiowana z języka polskiego, a nie utworzona osobno) fleksja. Nie jest używana.

przypadek odmiana
l. poj.
odmiana
l. mn.
Mianownik ikib
(wioska)
ikibı
(wioski)
Dopełniacz ikibna
(wioski)
ikibnaı
(wiosek)
Celownik ikibu
(wiosce)
ikiuı
(wioskom)
Biernik ikiba
(wioska)
ikibaı
(wioski)
Narzędnik (et) ikiba
(z wioską)
(et) ikibı
(z wioskami)
Miejscownik (nak’) ikiba
(o wiosce)
(nak’) ikibı
(o wioskach)

System liczbowy

Istnieją trzy sposoby liczenia:

  • oparty na liczbie pięć (base-5), wymarł (całkowicie) jeszcze w starożytności, wyparty przez przybyły wraz z językiem greckim i łacińskim system dziesiętny;
  • oparty na liczbie dziesięć (base-10, dziesiętny, tzw. "mea hat kiraja", czyli dziesięć to dziesięć), pojawił się w starożytności i trwał aż do XIX wieku;
  • oparty na liczbie szesnaście (base-16, hexadecimal, szesnastkowy, "mea hat mea"), pojawił się w XVI wieku i wyparł system dziesiętny, choć nie całkowicie.

Ahtialańskie pismo dysponuje modyfikującymi znakami diakrytycznymi na oznaczenie systemu liczbowego. Obecnie stosuje się system szesnastkowy, czyli taki, który posiada szesnaście cyfr:

0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, A, B, C, D, E, F

W tym układzie B to liczba 11, zaś E: 14. Dziesiętna liczba "16" w układzie szesnatkowym to "10", "255" to "100". Kolejne cyfry wraz nazwami i skrótami to:
0 - kşeg кшєг - КІ ()
1 - onoz оноз - О (O)
2 - dui дуі - ДІ ()
3 - izna ізна - І (İ)
4 - pae пає - ПІ ()
5 - jaua јауа - Ю (Yu)
6 - cre црє - БІ ()
7 - ware жарє - ЖІ ()
8 - laxu љаѯу - ЉІ ()
9 - nai наі - НІ (NI)
A (10) - mea мєа - МІ ()
B (11) - siw sіж - SІ ()
C (12) - ayge ӓгє - ӒІ (Ayi)
D (13) - doon доон - ДО (DO)
E (14) - şag шаг - ШІ (Şİ)
F (15) - ıl ыљ - Ы (I)
Owe skróty (najbardziej na prawo na liście, podane w cyrylicy i alfabecie łacińskim) mają dwojaką funkcję. Po pierwsze tworzą rzeczowniki w liczbie mnogiej aż do cyfry szesnaście (w języku polskim poprawne są tylko trzy takie skróty: mono-, dwu- oraz trój-). Jednak ich najważniejszą funkcją jest tworzenie większych liczb. Odpowiednie przedziały liczbowe posiadają swoją nazwę:
Poniższa lista przedstawia przedziały liczbowe, które posiadają swoje nazwy. Nazwy te łączą się ze skrótem zwykłej cyfry i połączone dają większe liczby. Przedział jest oznaczony dwa razy: "HEX" oznacza liczby szesnastkowe, zaś "DEC" oznacza liczby dziesiętne (wartości identycznej, lecz inny zapis).

  • HEX: 10 - 1F; DEC: 16 - 31; sufiks "-раја";
  • HEX: 20 - 2F; DEC: 32 - 47; sufiks "-даја";
  • HEX: 30 - 3F; DEC: 48 - 63; sufiks "-каја";
  • HEX: 40 - 4F; DEC: 64 - 79; sufiks "-наја";
  • HEX: 50 - 5F; DEC: 80 - 95; sufiks "-ваја";
  • HEX: 60 - 6F; DEC: 96 - 111; sufiks "-љаја";
  • HEX: 70 - 7F; DEC: 112 - 127; sufiks "-sаја";
  • HEX: 80 - 8F; DEC: 128 - 143; sufiks "-хаја";
  • HEX: 90 - 9F; DEC: 144 - 159; sufiks "-паја";
  • HEX: A0 - AF; DEC: 160 - 175; sufiks "-заја";
  • HEX: B0 - BF; DEC: 176 - 191; sufiks "-баја";
  • HEX: C0 - CF; DEC: 192 - 207; sufiks "-шаја";
  • HEX: D0 - DF; DEC: 208 - 223; sufiks "-цаја";
  • HEX: E0 - EF; DEC: 224 - 239; sufiks "-таја";
  • HEX: F0 - FF; DEC: 240 - 255; sufiks "-къаја";
  • HEX - 100; DEC: 256; nazwa to кітра (jedna setka).

Dziesiątki mają sufiks -тра, zaś tysiące -ратє.

Przykładowe teksty

Modlitwa Pańska

Poniżej znajduje sie przykład modlitwy Pańskiej:

”İrna Tauka, lu hak’a sen Naart
saavst irLu deċ, dlavstaak irLu Nea
hak’aak irLu faike z”u sen Naart
dor hat sen lan
İrna orik Lu kir sar na freo
se aliakavst noorıran irna
dor na aliakavst sar irna nooryakı
henno treno verha aliakavst irna nooryakı
se hit ne paliavst na sar zun”

Starsza wersja:

“İr na Tauka, Lu hak’a hin naart
saavst ir Lu deċ
dlavstaak ir Lu neo
hak’aak’ ir Lu faike
hak’ hin naart, hak’ hin lan
ir na orik Lu kir sar na freo
se aliakavst yu noor ir na
hak’ na aliakavst ir na noor
henno treno verha aliakavst ir na nooryakı.”

Hymn ahtialański

Hymn zarówno języka ahtialańskiego jak i związku ahtialańskiego:

‘Ір віру тљамі
быsє єsтыріавsтааран
бёпаs sє ламінє ампі
љурі вах амія
Кіљи юморі аљокавsт
sтау маара ssӓпӓда
хо оон sє лао sємєнчі
рхаінавовsтӧд паљан
Хєцра ю онтра
інтра ю ҳаван
[фнуба] юртавsт єт вєрха
јака увєр ҳаван!’

Biblia ahtialańska

Fragment Biblii ahtialańskiej (Talenna), rdz 2,10 - 2,13:

10‘Sє тар ЄДІН мым таґімвsтє кє хатӧд дља ю пає мымы.
11Так ю фу оноз - Пішон; љурі вах мым вєртаґімвsтӧд вєрљарє коаху Ахавіsтє; љурі ззаітъан хакъа аљууміs.
12Sє аљууміs ю љурі коаху хакъа вєр ня; љурі ззаітъан хака трєно љаккуман іян sє туігєр танті.
13Так ю мым фу дуі - Гіхон; вєртаґімвsтє хат вєрљарєхін коаху Куш.’