Spółgłoski gardłowe, faryngalne - miejsce artykulacji spółgłosek polegające na zbliżaniu korzenia języka do tylnej ściany gardła. Do spółgłosek gardłowych należą:
- szczelinowe ħ ʕ
- półsamogłoska ʕ̞ (ʕ)
Spółgłoski zwarte gardłowe uznano za niemożliwe do wyartykułowania. Mimo to w transkrypcji przyjmuje się symbol kapitaliku Q. Ten sam symbol jest używany do zapisywania sokuonu - geminacji w języku japońskim.
Przykłady wśród konlangów[]
- w ji jeeme występuje głoska ħ, jest zapisywana tak samo, jak w IPA
- w języku ahtialańskim jako alofony spółgłosek nagłośniowych
- w języku apentulskim istnieją fikcyjne głoski gardłowe: drżąca я̟ i uderzeniowa я̟̆
Spółgłoski mylnie określane gardłowymi[]
Popularnie spółgłoskami gardłowymi zwykło się błędnie nazywać zbiorczo spółgłoski języczkowe, gardłowe i nagłośniowe. Niekiedy także spółgłoski tylnojęzykowe (welarne). Stąd także pochodzi mit r gardłowego.
Spółgłoski nagłośniowo-gardłowe[]
Mówi się też o nowym możliwym miejscu artykulacji. W przypadku spółgłosek nagłośniowo-gardłowych miałaby to być nagłośnia dotykająca ściany gardła. W IPA nie ma odpowiednich symboli dla takiej artykulacji. Zapisuje się ją jako ʕʡ͡ i ʜħ͡, co może wprowadzać w błąd.
Zobacz też[]
- spółgłoski nagłośniowe
- spółgłoski języczkowe
- faryngalizacja